Tijdens mijn wandeling gisteren bracht een paasboompje mij inspiratie…
Vroeger was het mijn zware camera die mijn beste vriend was (nog altijd hoor ….) . Maar voor mijn korte loopjes/wandelingetjes heb ik steevast mijn smartphone dichtbij. Gisteren was het een kleurrijk paasboompje die mij plots aan het denken bracht. Van zo een dingen krijg ik instant een glimlach op het gezicht, en dan denk ik bij mezelf, hoe mooi, die creativiteit…. Creativiteit die in elk van ons zit, die we allen naar boven kunnen halen. En nu krijgen we daar misschien een beetje de tijd toe. Maar… er was ook meer waarnaar toe mijn gedachten gingen.
Want ik, ja ik, had de luxe om dit alles te aanschouwen. Net zoals ik de dag ervoor een bonte specht mocht spotten die aan het kloppen was op een boom hoog boven mij. Net zoals de vogels die ik mag horen fluiten, de lente mag ruiken, de bloemen, planten, bomen mag zien ontluiken… Al dat moois die zovelen niet kunnen zien.
Omdat ze nu zeker en vast niet buiten mogen, omdat we het veilig moeten houden, omdat we voor onszelf en anderen moeten zorgen in deze ‘corona’ periode. Dat maakte mij instant een beetje droevig. De weg die ik volgde doe ik veel en een tijd terug mocht ik daarlangs heel wat pracht fotograferen, bloemen, beestjes, planten, gewoon natuur. Ik maakte er prints van om er iets mee te doen, postkaarten misschien of gewoon mensen vrolijk mee maken. Nu en dan had er al eentje de buitenlucht gezien, maar nog veel te weinig. Dus bedacht ik nu is het DE moment !! Ik kon niet snel genoeg thuis zijn want het bloed loopt waar het niet gaan kan.
Een kortere weg bracht me 5 minuutjes eerder thuis. Zonder mij te douchen en om te kleden kroop ik in mijn pen (eum ’t was een stift, maar bon) en begon te schrijven. Een andere vriendin (ja echt !! Ze komen allemaal iets tegen de voorbije week !! ) die stuurde mij een berichtje dat haar schoonvader waarschijnlijk op sterven lag en dat het zo lastig was dat de bezoeken dus helemaal moeilijk verliepen.
Dus ik wist heel goed waarom ik het ging doen ! De mensen in het rusthuis in Kuurne een beetje kleur brengen. een beetje natuur dicht bij hun. Bijna 3 uur heb ik geschreven als geen één, ik heb er 200 voorzien van een tekstje. En bij deze weten de mensen die meegedaan hebben aan het gokken ook aantal !
Daar ik momenteel zelf niet meer mag fotograferen. Of toch geen mensen hoop ik dat het personeel van het rusthuis nu ook een beetje (indien het mogelijk is in hun planning) de creativiteit vinden om er iets leuks mee te doen om per bewoner enkele kleurige foto’s in hun kamer te brengen. En mocht het even kunnen een foto van hun blije gezichten door te sturen dan kunnen we de boodschap verder verspreiden dat er ook met iets kleins een beetje geluk kan gebracht worden. Want daar doen we het dan tenslotte voor.
Dus verplegend personeel van het rusthuis te Kuurne ik weet dat jullie het ontzettend druk hebben, daar zijn we jullie ongelooflijk dankbaar voor. Respect voor jullie inzet en motivatie om te blijven gaan. En dank voor al jullie mooie werk dag in dag uit, week na week, jaar na jaar. Het zal voor jullie nu fysiek en psychisch loodzwaar zijn maar we kunnen alleen maar elke avond stipt om acht uur blijven applaudisseren voor jullie.
En ook voor ons kan ook daaruit weer iets creatiefs voortvloeien !!
Stay tuned en lees er meer over in mijn volgende blog !
Blijf gezond en wel.
Virtuele knuffel en kleur jullie dag een beetje
Liefs Ankie