Het doet pijn, als je kind zegt, dat ze zichzelf niet meer wil zijn.
Het doet pijn, als je je kind ziet wenen, diep uit het hart.
Het doet pijn, als ze zegt dat ze gepest wordt omwille haar gestalte.
Het doet pijn, als de vriendinnen zich van haar terugtrekken en je verstaat niet waarom. Zo lang zo goeie vriendinnen laten zich plots meesleuren, laten zich wegtrekken.
Waren ze dan geen vrienden of is het de sociale omgeving, de sociale druk, die ze laat omdenken?
Ik weet het niet, maar het doet zo een pijn, je kind, je zonneschijn lijden te zien….
Deze woorden zag ik daarstraks voorbij komen en ik kan het niet laten hierover te schrijven.
Het zijn woorden van een mama waarvan ik de dochter reeds enkele malen voor de lens mocht hebben.
Een meisje die vrolijk is, lief, mooi, zichzelf…. Een meisje zoals zovele speels, goedlachs en toch… toch kan er plots een kink in de kabel komen. Eentje vanuit een hoek die je soms niet verwacht.
Dat zien, dat horen, dat voelen, dat maakt me kwaad. Is dat echt allemaal nodig, kinderen pijn doen op een manier die nog erger is dan letterlijk een slag in het gezicht geven, op een manier die niet direct zichtbaar is maar wel voelbaar. Een sluipende pijn die soms moeilijk te definiëren valt.
Een pijn die moeilijk te helen is.
Een kind zo kwetsbaar, zeker in het opgroeien, een kwetsbaarheid die zo angstaanjagend kan zijn.
En toch ben ik een beetje trots op haar dat ze de moed heeft om te onthullen wat op haar hartje ligt, de moed om naar buiten te komen wat haar kwetst, maar weet je lieve meid er zijn mensen rondom je die je zullen helpen die je er wel door zullen trekken. Blijf in jezelf geloven, je doet het goed, je bent goed…. Hopelijk kan er even een moment van stilstaan bij deze situatie plaats vinden bij de personen waar het nodig is en kan men tot inzicht komen dat zo een gedrag voor niks of niemand nodig is.
Laat je niet van je troon halen en blijf wie je bent, want het is goed zo.
Er zijn zoveel mensen die terecht trots op je zijn en hou je daaraan vast.
Een welgemeende knuffel voor jou en met de foto die ik deze week postte op mijn facebookpagina liet ik al zien hoe lief en kwetsbaar je bent.
In een periode waar de liefdevolle sfeer van kerst nog nazindert en waar de rode kleur van de liefde van Valentijn stilaan het straatbeeld weer een beetje zal kleuren wens ik jou van alle mensen die dit lezen een liefdevolle knuffel en een hartje onder de riem om even weer het positieve te kunnen zien en ook weer vast te kunnen houden.
Lieve meid wat ben je mooi en de wereld mag het gezien hebben xxxxx
Warme knuffel
Ankie
www.circleoflife.be