Vanaf het eerste moment dat je je baby ziet, vasthoudt, ruikt, voelt…
ben je gewoon instant moeder, mama.. hoe kan het anders !! Het is niet te beschrijven hoe alle pijn, elke traan onmiddellijk vergeten is…
De eerste uren, dagen, weken, maanden en ja ook jaren vliegen voorbij. En vroeg of laat krijg je dat gevoel, dat gevoel dat het even niet meer lukt. Dat gevoel van uitputting, niet meer functioneren, kapot zijn… Verlangen om even tot rust te kunnen komen, eventjes een pauze, me time…
Geloof me we moeten en gaan er allen doorheen, en het lukt best wel, met vallen en opstaan, dubbele gevoelens, trots zijn en je ook weer schuldig voelen.
Schuldig omdat je weer eens voor een gemaks oplossing gezocht hebt en even het avondmaal zomaar hebt meegebracht uit de winkel, schuldgevoel omdat je het niet zelf hebt klaargemaakt.
Uitputtend onder de douche je tranen laten rollen, omdat niemand het ziet even je momentje nemen in de badkamer, veel te kort maar toch …. even ..
Och ja en dat eenzame gevoel dat je voor alles alleen staat, dat alles op jouw schouders rust…
En ja dat moment dat je even over de rooie gaat, even een uitbarsting, even een schreeuw, omdat het er even uit moet…
En ja dan lig je op je bed en voel je je schuldig, waardeloos, niet normaal omdat dit gebeurd is …
En de ene moment lig je dan misschien op bed maar de andere moment vreet je het allemaal weg, de kasten zijn niet meer veilig, zoet, zout, hartig alles moet eraan geloven en dan …. voel je je weer even schuldig.. schuldig omdat het ja … op is, binnen is, zonder het goed en wel beseft te hebben…
En dan die momenten dat je het huis niet wil verlaten omdat je het even niet aankan om onder de mensen te komen, even alleen wil zijn en toch ook weer niet, maar de balans niet kan vinden …
En weet je .. neen het is niet abnormaal die dualiteit binnen in je van het gemis als je kinderen er niet zijn, en het snakken naar het moment dat de stilte en rust weer even over het huis neerdaalt…..
En nu lach ik er misschien om maar die momenten dat je de kids even achter het behang wil plakken omdat bij jouw de stoppen even doorslaan…
Opeens tot besef komen dat je eigenlijk al een ganse tijd alles spendeert aan dat lieve, schattige geschenk maar je jezelf al die tijd vergeten hebt. En dan kijk je in de spiegel en zou je jezelf toch wel weer even goed willen voelen met een mooi nieuw kleedje of eens een verzorging.. want waar is de tijd dat je dat nog eens gedaan hebt .
Deze fase van het leven, hoort erbij. Het is echt een hele zware, uitdagende, gekke fase van het ingewikkelde maar mooie leven.
Aan het eind zul je zien dat het allemaal de moeite waard is geweest. Maar voor nu is het zwaar, en niet alleen voor ‘nu’. Dat is voor velen van ons en op veel verschillende manieren. We praten er niet altijd over maar het is zwaar, en dat is niet alleen bij jou.
Weet dat het ok is, dat je het goed doet
Die kleine oogjes die naar je kijken , die jou zien, die vinden je perfect. Jij bent hun leefwereld
Die kleine handjes die naar je uitstrekken om aan je vast te houden – die denken dat jij de allersterkste bent. Die denken dat jij de wereld kunt veroveren.
Die kleintjes zijn blij dat jij niet kunt behangen. Maar voor hen ben jij de beste klusser – met jouw open armen heb jij voor hen het warmste thuis gebouwd.
Die kleine mondjes die jij te eten gaf – die denken dat jij de allerbeste keukenprinses bent, zelfs al weet jij dat het even niet zo is die kijken daar niet naar om, omdat hun buikjes gevuld zijn.
Die kleine hartjes die uitreiken naar de jouwe – die willen verder helemaal niets meer. Die willen alleen maar jou… zoals jij bent.
Omdat je genoeg bent. Je bent meer dan een top mama.!! Vergeet dit niet !!